Rybne sekrety Artura Moroza i śledzie w oleju rzepakowym

Grudniowy, chłodny wieczór, pociąg wtacza się na peron.
Nie mogę się doczekać spotkania.
Miał być bukiet konwalii, jako znak rozpoznawczy,
ale o ile pomidory w środku zimy to już norma,
konwalie to wciąż towar nie do zdobycia o tej porze roku;)
I bardzo dobrze, bo może nie cieszyłyby tak bardzo w maju.
Pierwsze słowa, pierwsze uściski, krótki spacer po Monciaku,
jakże innym niż latem, kiedy zalewają go tłumy turystów.
Świąteczne dekoracje i nieliczni spacerowicze dodają uroku temu miejscu.
We francuskiej knajpce, przy kieliszku wina, kaczce confit i pasztetach
dopasowujemy kolejne twarze do blogów, maili, głosów...
Czas płynie i z niektórymi pora się rozstać, ale nie na długo, tylko do rana.
Przed snem mam jeszcze okazję skosztować domowej nalewki i gryczanych ciastek,
a następnego dnia rano dwóch przepysznych chlebów
dyniowego na zakwasie i żytniego z płaskurką.

Kilka łyków kawy i jedziemy na poszukiwanie restauracji Bulaj.

Zatrzymujemy się na wskazanym wcześniej parkingu 

i trochę niepewnie ruszamy w stronę plaży.

Siedzący na ławce kloszard, spożywający śniadanie przy niewielkim ognisku, 

wyczuwa tę niepewność i natychmiast rusza w naszym kierunku.

Zdaje się wiedzieć wszystko o Bulaju i z radością, 

choć nie bezinteresownie, wskazuje nam właściwą drogę.

Przed nami niepozorny drewniany budynek,

w środku siedem spragnionych wiedzy osób

oraz właściciel i szef restauracji Artur Moroz,

który zgodził się zdradzić nam tajniki swojego kunsztu.

Artur sprawia wrażenie bardzo bezpośredniej,

konkretnej i dobrze zorganizowanej osoby.

Najpierw zabiera nas na targ rybny,

gdzie słuchamy jego cennych wskazówek

i kupujemy kilka gatunków ryb. 

Po powrocie do Bulaja, przy kawie i herbacie, 

dzieli się z nami swoją wiedzą na temat ryb i nie tylko. 

Nie owija w bawełnę, cierpliwie odpowiada na nasze pytania,

zdradza pomysły na doskonałe rybne dania.

Jemy wątróbkę z dorsza i mlecz miętusa,

próbujemy marynowanego węgorza w galarecie 

i przepysznych śledzi w oleju z przyprawami.

W końcu przychodzi czas, by zakasać rękawy i zabrać się do pracy.

Czeka nas mnóstwo skrobania, patroszenia i filetowania.

Podczas gdy my robimy niesamowity bałagan, 

ucząc się tych wszystkich czynności pod czujnym okiem Mistrza, 

w restauracji zaczyna się normalny dzień pracy.

Mimo, że na tej niewielkiej przestrzeni pojawia się dziewięć dodatkowych osób,

załoga Bulaja przyjmuje to ze spokojem i uśmiechami na twarzy.

Artur smaży na różne sposoby łososia, flądry, gładzice

i choć to bardzo proste dania, zachwytom nie ma końca.

Nie mogę się oprzeć śledziom w piwnym cieście, 

na które przepis znajdziecie u Ani.

Zaskoczeniem jest soczysta kiełbasa z różnych gatunków ryb.

Jeżeli macie ochotę ją przygotować, zajrzyjcie do Amber i Wisły.

Godziny mijają jak szalone i zaczynam nerwowo patrzeć na zegarek.

Do ostatniego pociągu zostało tak niewiele czasu.

Żegnam się w pośpiechu mając nadzieję na kolejny raz,

a na pożegnanie dostaję słoiczek z miętusem w zalewie octowej.

Pychota!

Śledzie w oleju rzepakowym
na podstawie przepisu A. Moroza

4 solone filety śledzi
4 średnie cebule
2 liście laurowe
3 goździki
3 ziarna jałowca
2 ziarna ziela angielskiego
2 ząbki czosnku
kilka plasterków świeżego imbiru
kilka ziaren pieprzu
150-200 ml oleju rzepakowego*

Śledzie płuczemy i moczymy w zimnej wodzie.**
Osuszamy, kroimy na mniejsze kawałki.
Cebule kroimy w kostkę lub piórka.
Śledzie, cebulę i przyprawy zalewamy olejem
i odstawiamy na co najmniej 3 dni.

*lub mieszanki oleju rzepakowego i lnianego
**lub tylko płuczemy pomijając moczenie, uzyskamy wtedy bardziej intensywny smak

Dziękuję Arturowi Morozowi za to, że tak otwarcie dzielił się z nami swoją bezcenną wiedzą.
Całej załodze Bulaja, za cierpliwość, wyrozumiałość i ciepłe przyjęcie.
Dziewczynom za miłe towarzystwo,
dodatkowo
Amber, że o mnie pamiętała,
Betty za to, że zdążyłam na pociąg,
a Wiśle za gościnność:)